Wybitny pisarz i ostatni przed II wojną światową sołtys Konstancina Wacław Gąsiorowski dołączył do prestiżowego grona honorowych obywateli Konstancina. Znalazł się w nim wraz z Janem Pawłem II, Józefem Piłsudskim, ks. Bogdanem Jaworkiem, lady Sue Ryder,Willem de Vreezem, Johanem van Reisenem, Józefem Hlebowiczem oraz Marianem Weissem. Już wiele lat wcześniej w uznaniu jego zasług, jego imię nadano ulicy, przy której znajduje się Centrum Kompleksowej Rehabilitacji.

O tym, że Wacław Gąsiorowski mieszkał w willi Ukrainka, przypomina tablica znajdująca się na domu

Obecnie willa Ukrainka jest w fatalnym stanie

Wacław Gąsiorowski urodził się 27 czerwca 1869 r. w Warszawie. Po ukończeniu gimnazjum, osierocony przez rodziców, rozpoczął pracę zarobkową mając zaledwie 15 lat. Pracował m.in. jako pomocnik aptekarza. Swoje doświadczenia opisał w wydanej w 1900 r. autobiograficznej powieści zatytułowanej „Pigularz”.Wcielony do carskiej armii, odbył niespełna dwuletnią służbę wojskową. Po wyjściu z wojska pracował jako buchalter. Po opublikowaniu w 1901 r. ośmieszającej carat powieści „Ugodowcy”, zmuszony był uciekać do Lwowa. Przez wiele lat, chcąc uniknąć represji, publikował pod różnymi pseudonimami – jako Wiesław Sclavus, Jan Mieroszewicz, Gąsior, Wacek. Po wyjeździe do Lwowa zaczyna się jego blisko 30-letnia tułaczka. W 1904 r. Gąsiorowski osiadł w Paryżu.W1909 r. założył we Francji Komitet Francusko- Polski, zaś rok później Towarzystwo Literacko- Artystyczne. Był również wydawcą i redaktorem założonego w 1914 r. tygodnika „Polonia”.W1917 r. z ramienia Komitetu Narodowego Polski w Paryżu wyjechał do USA w celu przeprowadzenia rekrutacji ochotników do polskiej armii. Oprócz uczestniczenia w organizowaniu armii polskiej we Francji, Gąsiorowski zakładał komitety polonijne i organizacje charytatywne: w 1914 r. Komitet Pomocy Rodakom i w 1915 r. Komitet Pomocy Rannym. Był również przewodniczącym Związku Sokołów Polskich w Europie Zachodniej. Na emigracji powstaje większość jego powieści m.in.: „Huragan”, „Czarny Generał”, „Rok 1809”, „Szwoleżerowie Gwardii”, „Pani Walewska”, „Księżna Łowicka”.

Na stałe wrócił do Polski w 1930 r. i zamieszkał w Konstancinie.W1936 r. zgodził się przyjąć funkcję sołtysa Konstancina. Zastąpił na tym stanowisku Zofię Müllerównę, pierwszą sołtys Konstancina i pierwszą kobietę sołtysa w Polsce. Funkcję tę Gąsiorowski sprawował aż do wybuchu II wojny światowej. W1938 r. za całokształt twórczości uhonorowany został nagrodą im. Elizy Orzeszkowej. Dla wielu pokoleń Polaków jego powieści były pierwszym podręcznikiem wychowania patriotycznego.W swoich czasach był jednak przede wszystkim bardzo popularnym pisarzem, którego książki rozchodziły się w błyskawicznym tempie. Wielką popularnością cieszyły się także jego dramaty i publikacje prasowe. Zmarł 30 października 1939 r. w Konstancinie.